по́мсціць, -мшчу, -мсціш, -мсціць; незак., каму.

Чыніць помсту каму-н.

П. ворагу.

|| зак. адпо́мсціць, -мшчу, -мсціш, -мсціць; -мшчаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́мсціць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. по́мшчу по́мсцім
2-я ас. по́мсціш по́мсціце
3-я ас. по́мсціць по́мсцяць
Прошлы час
м. по́мсціў по́мсцілі
ж. по́мсціла
н. по́мсціла
Загадны лад
2-я ас. по́мсці по́мсціце
Дзеепрыслоўе
цяп. час по́мсцячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

по́мсціць несов. мстить;

п. во́рагу — мстить врагу́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́мсціць, ‑мшчу, ‑мсціш, ‑меціць; незак.

Чыніць помсту каму‑н. [Міхаіл] помсціў ненавісным ворагам за кроў і слёзы сваёй знявечанай радзімы. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адпо́мсціць гл. помсціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мстить несов. по́мсціць, по́мсціцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́мсціцца несов., см. по́мсціць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мсці́вец, мсціўца, м.

Той, хто помсціць. З дзотаў, траншэй і акопаў народныя мсціўцы стойка абаранялі вёску. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Імсці́ць ’помсціць’ (Янк. I). Беспрэфіксальнае ўтварэнне з пратэзай і‑. Гл. помста.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́мсціцца, ‑мшчуся, ‑мсцішся, ‑меціцца; незак.

Тое, што і помсціць. І цяжка было зразумець, ці .. [Андрэй] сапраўды шкадуе аб тым, што прыгадаўся ўчарашні вечар, ці помсціцца Марыне. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)