по́латы
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
по́латы |
по́латая |
по́латае |
по́латыя |
| Р. |
по́латага |
по́латай
по́латае |
по́латага |
по́латых |
| Д. |
по́латаму |
по́латай |
по́латаму |
по́латым |
| В. |
по́латы (неадуш.)
по́латага (адуш.) |
по́латую |
по́латае |
по́латыя (неадуш.)
по́латых (адуш.) |
| Т. |
по́латым |
по́латай
по́латаю |
по́латым |
по́латымі |
| М. |
по́латым |
по́латай |
по́латым |
по́латых |
Кароткая форма: по́лата.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Пала́та ’вялікія пышныя пакоі ў палацы, харомы; асобны пакой, дзе ляжаць хворыя ў лячэбных установах’ (ТСБМ). Рус., укр. пала́та, ст.-рус. полата (XI ст.), ст.-слав. полата ’палац, пакой, шацёр’. З сяр.-грэч. παλατιον ад лац. palātium ’палац’ (гл. Фасмер, 3, 307; тут жа гл. і агляд літ-ры). У значэннях ’назва заканадаўчых або прадстаўнічых устаноў’, ’назва некаторых дзяржаўных устаноў’ запазычанне з рус. палата ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)