полата

Том: 26, старонка: 111.

img/26/26-111_0565_Полата.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

по́латы

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. по́латы по́латая по́латае по́латыя
Р. по́латага по́латай
по́латае		 по́латага по́латых
Д. по́латаму по́латай по́латаму по́латым
В. по́латы (неадуш.)
по́латага (адуш.)		 по́латую по́латае по́латыя (неадуш.)
по́латых (адуш.)
Т. по́латым по́латай
по́латаю		 по́латым по́латымі
М. по́латым по́латай по́латым по́латых

Кароткая форма: по́лата.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Пала́та ’вялікія пышныя пакоі ў палацы, харомы; асобны пакой, дзе ляжаць хворыя ў лячэбных установах’ (ТСБМ). Рус., укр. пала́та, ст.-рус. полата (XI ст.), ст.-слав. полата ’палац, пакой, шацёр’. З сяр.-грэч. παλατιον ад лац. palātium ’палац’ (гл. Фасмер, 3, 307; тут жа гл. і агляд літ-ры). У значэннях ’назва заканадаўчых або прадстаўнічых устаноў’, ’назва некаторых дзяржаўных устаноў’ запазычанне з рус. палата ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)