по́зні

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. по́зні по́зняя по́зняе по́знія
Р. по́зняга по́зняй
по́зняе		 по́зняга по́зніх
Д. по́зняму по́зняй по́зняму по́знім
В. по́зні (неадуш.)
по́зняга (адуш.)		 по́знюю по́зняе по́знія (неадуш.)
по́зніх (адуш.)
Т. по́знім по́зняй
по́зняю		 по́знім по́знімі
М. по́знім по́зняй по́знім по́зніх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цямно́.

У выразах: да цямна — да позняга вечара; ад цямна да цямна — увесь дзень, ад рання да позняга вечара.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дапазна́, прысл. (разм.).

Да позняга часу.

Засядзеліся д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

краманьёнцы, ‑аў; адз. краманьёнец, ‑нца, м.

Людзі эпохі позняга палеаліту.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абязлю́днець, ‑ее; зак.

Тое, што і абязлюдзець. З-за позняга часу вуліцы абязлюднелі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купа́льшчык, ‑а, м.

Той, хто купаецца. Берагі мора ў гэты дзень з самае раніцы і да позняга вечара ўсеяны купальшчыкамі. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапазна́, прысл.

Разм. Да позняга часу. Янук пазнаў Старыя месцы, дзе з Банадыком, Палюючы калісьці, дапазна Цягаліся за раненым ваўком. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цямно́,

У выразах: ад цямна да цямна — увесь дзень, ад рання да позняга вечара; ад відна (і) да цямна гл. відно ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

го́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Архітэктурны стыль позняга еўрапейскага сярэдневякоўя, які характарызуецца лёгкасцю высокіх стральчатых збудаванняў, багаццем рознакаляровага шкла і скульптурных арнаментаў.

[Ням. Gotik.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папяле́ць, ‑ее; незак.

1. Разм. Ператварацца ў попел. Сам горад папялеў у агні. Баранавых.

2. Набываць колер попелу. Ужо і зоры ночы позняга лета папялець сталі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)