по́гань
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
по́гань |
| Р. |
по́гані |
| Д. |
по́гані |
| В. |
по́гань |
| Т. |
по́ганню |
| М. |
по́гані |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
по́гань, -і, ж. (разм., пагард.).
1. Усё паганае, непрыемнае, што выклікае агіду.
2. Пра нядобрага чалавека (людзей).
Фашысцкая п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
по́гань собир., прост., презр. по́гань, -ні ж., по́скудзь, -дзі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́гань ж.
1. разг., презр. дрянь, ме́рзость, по́гань;
2. фольк., прост. не́чисть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́гань, ‑і, ж.
Разм. пагард. Пра тое, што выклікае агіду; нешта паганае, непрыемнае. Вера злуе на сябе і спехам мяркуе, ці яшчэ не позна выгнаць яе, гэтую кулацкую погань. Зарэцкі. — Кажуць, — дадавалі другія, — што гэта не павадыр яго быў, а паўстанец, які ішоў пана нашага забіць — шкада, што не забіў гэту погань... Чарот. Ведаеш чалавека, здаецца, як не трэба лепш, і раптам ён такім зробіцца, што ніколі не падумаў бы. Усё роўна, як у тых страшных казках, дзе злы чараўнік ператварае чалавека ў жабу ці яшчэ якую погань... Шахавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
По́гань ’гадасць’ (Касп.). Укр. по́гань ’гнюс’. Бязафікснае ўтварэнне ад пага́ны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
не́чисть фольк., перен. не́чысць, -ці ж., мн. нет; (погань) по́гань, -ні ж., мн. нет.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Про́кляць ’праклён’ (Шат.), ’пракляцце, погань’ (ТС), прокля́ціна ’дрэнь, погань’ (ТС). Дэрываты ад пракляць з суф. ‑ь і ‑іна. Гл. клясці.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
по́скудзь ж., разг., презр. по́гань, ме́рзость; (о человеке — ещё) мразь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хуліганнё, ‑я, н., зб.
Разм. Хуліганы. [Галіна:] «Ён жа .. [Толік] дружыннік і рознае хуліганнё і наогул усялякая погань баіцца яго як агню». Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)