плю́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. плю́р
Р. плю́ру
Д. плю́ру
В. плю́р
Т. плю́рам
М. плю́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

плюр (род. плю́ру) м., полигр. плюр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плюр типогр. плюр, род. плю́ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плюр, ‑у, м.

Спец. Тонкая празрыстая папера, накрытая клеевым слоем, якая ўжываецца ў літаграфіі.

[Фр. pelure.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)