плаўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Орган руху ў рыб і водных жывёл.

|| прым. плаўніко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Плаўні́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Плаўні́к
Р. Плаўніка́
Д. Плаўніку́
В. Плаўні́к
Т. Плаўніко́м
М. Плаўніку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плаўні́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. плаўні́к плаўнікі́
Р. плаўніка́ плаўніко́ў
Д. плаўніку́ плаўніка́м
В. плаўні́к плаўнікі́
Т. плаўніко́м плаўніка́мі
М. плаўніку́ плаўніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плаўні́к, -ка́ м. плавни́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плаўні́к, ‑а, м.

Орган руху ў рыб і водных жывёл. Недзе ўнізе санліва варочаецца рака ў сваіх берагах ды размінаюць плаўнікі тлустыя самы... Гаўрылкін. Напяўшы тугія плаўнікі, Хвастамі ад прагнасці б’юць шчупакі. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Плаўні́к 1 ’орган руху ў рыб і водных жывёл’ (ТСБМ). З рус. плавни́к ’тс’, якое ўзнікла нядаўна як навуковы тэрмін, яшчэ ў “Поўным руска-польскім слоўніку” (Варшава, 1894 г.) польск. pletwy (сучаснае płetwa) адпавядае рус. пла́вательные перья, як і ў Даля (3, 118).

Плаўні́к 2 ’вуда’ (Жд. 3). Няясна. Малаімаверна, каб слова ўтварылася з польск. pławnik ’паплавок у вуды’ — наватвор з 1908 г. (Банькоўскі, 2, 621), у выніку пераносу значэння з часткі на цэлае.

Плаўні́к 3 ’рыбацкі човен’ (Бяльк.). Утворана пры дапамозе суф. ‑(н)ік ад польск. pławny ’прыдатны да плавання’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

плавни́к (у рыб) плаўні́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пла́вень

‘плаўнік’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пла́вень пла́ўні
Р. пла́ўня пла́ўняў
Д. пла́ўню пла́ўням
В. пла́вень пла́ўні
Т. пла́ўнем пла́ўнямі
М. пла́ўні пла́ўнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ланцэ́тнік, ‑а, м.

Паўпразрыстая рыбападобная марская жывёліна тыпу хордавых, хваставы плаўнік якой па форме нагадвае ланцэт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

язёвы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да язя, уласцівы яму. Язёвы плаўнік. // Прыгатаваны з язя. Язёвая юшка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)