плачлі́вы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
плачлі́вы |
плачлі́вая |
плачлі́вае |
плачлі́выя |
| Р. |
плачлі́вага |
плачлі́вай
плачлі́вае |
плачлі́вага |
плачлі́вых |
| Д. |
плачлі́ваму |
плачлі́вай |
плачлі́ваму |
плачлі́вым |
| В. |
плачлі́вы (неадуш.)
плачлі́вага (адуш.) |
плачлі́вую |
плачлі́вае |
плачлі́выя (неадуш.)
плачлі́вых (адуш.) |
| Т. |
плачлі́вым |
плачлі́вай
плачлі́ваю |
плачлі́вым |
плачлі́вымі |
| М. |
плачлі́вым |
плачлі́вай |
плачлі́вым |
плачлі́вых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Плач ’праліванне слёз ад болю, гора, жаху і гукі, якія суправаджаюць гэта’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, ТС, Бяльк.), са плачо́м плачучы’ (бялын., Янк. 3.), пла́чма плакаць ’плакаць, памнажаючы слёзы ўвесь час’ (Нас.), плачлі́вы ’слёзны’, ’слязлівы’; укр. плач, рус. плач ’плач’, польск. płacz, в.-луж. płač, н.-луж. płac, чэш. pláč, славац. plač ’тс’, славен. plàč ’плач’, серб.-харв. пла̏ч, макед., балг. плач, ст.-слав. плачь ’плач’. Прасл. *plačь < *plak‑jь ад *plakati > пла́каць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)