пласці́начнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пласці́начнік |
пласці́начнікі |
| Р. |
пласці́начніка |
пласці́начнікаў |
| Д. |
пласці́начніку |
пласці́начнікам |
| В. |
пласці́начнік |
пласці́начнікі |
| Т. |
пласці́начнікам |
пласці́начнікамі |
| М. |
пласці́начніку |
пласці́начніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пласці́начнік м., бот. пласти́ночник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пласці́начнік, ‑а, м.
Спец. Від грыба, у якога на ніжнім баку шапачкі расходзяцца праменепадобныя пласцінкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пласти́ночник бот. пласці́начнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пласці́ннік, ‑а, м.
Спец. Тое, што і пласціначнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)