пла́начка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пла́начка |
пла́начкі |
| Р. |
пла́начкі |
пла́начак |
| Д. |
пла́начцы |
пла́начкам |
| В. |
пла́начку |
пла́начкі |
| Т. |
пла́начкай
пла́начкаю |
пла́начкамі |
| М. |
пла́начцы |
пла́начках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пла́начка ж., уменьш. пла́ночка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пла́начка ’паўпрыца’ (бых., ЛА, 4). Да пла́нка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пла́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Падоўжаная гладкая дошчачка, пласцінка.
Металічная п.
Ордэнская п. (з прымацаванай ордэнскай стужачкай).
|| памянш. пла́начка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
|| прым. пла́начны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пла́ночка уменьш.-ласк. пла́начка, -кі ж.; лі́штвачка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Крыке́ўка ’папярочная планачка на дзяржанні ў лапаце’ (Шатал.). Да кракеўка. Гл. кроква.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пнічо́к ’шпянёк ніжняга каменя, на які ўздзяецца паўпрыца (жалезная планачка) у верхнім камені’ (чэрв., ЛА, 4). З !!!інячок < кпін к < пень (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пацэ́пніца ’памылка, дапушчаная пры ўвядзенні асновы ў бёрда’ (пух., Сл. ПЗБ). Магчыма, паланізм. Параўн. малапольск. росер, росера, podcepnica, pocepka, pocepucha, малапольск., маз., падляшск. росерпіса ’тс’. Не выключана, што гэта архаізм, які генетычна можна аднесці да прасл. čepati ’расшчапляць’, ’калоць’, сёръ: рус. цеп ’зеў у аснове, дзе ходзіць чаўнок пры тканні’, цвяр. цепы ’ніт’, польск. сер ’памылка, выкліканая тым, што праз ніт разам праходзяць дзве ніткі асновы; славен. сёр ’расколіна’, балг. цеп ’планачка паміж ніткамі асновы пры тканні’, цап ’планачка для ўтварэння зева ў кроснах’ (Трубачоў, Эт. сл., 3, 184–186).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)