пладзі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., пло́дзіцца; незак.

1. Размнажацца, разводзіцца.

Не ўсе жывёліны могуць п. ў няволі.

2. перан. З’яўляцца ў вялікай колькасці, распаўсюджвацца.

|| зак. распладзі́цца, -ло́дзіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пладзі́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. пладжу́ся пло́дзімся
2-я ас. пло́дзішся пло́дзіцеся
3-я ас. пло́дзіцца пло́дзяцца
Прошлы час
м. пладзі́ўся пладзі́ліся
ж. пладзі́лася
н. пладзі́лася
Загадны лад
2-я ас. пладзі́ся пладзі́цеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час пло́дзячыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пладзі́цца несов., прям., перен. плоди́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пладзі́цца, плодзіцца; незак.

1. Размнажацца, разводзіцца. У паўночнай частцы Ладажскага возера плодзіцца чорны сіг. «Маладосць». // Разм. Нараджаць вялікае патомства. — Жаніся, брат, пладзіся, напаўняй пінскія балоты, валодай імі, — гаварыў Лабановіч. Колас.

2. перан. З’яўляцца ў вялікай колькасці. Вокам кіну, вокам гляну, — Думкі роем плодзяцца. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пладзі́цца ’размнажацца’ (ТСБМ, Стан.). Да плод (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

распладзі́цца гл. пладзіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плоди́ться пладзі́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

распложа́ться

1. прям., перен. распло́джвацца, разво́дзіцца;

2. страд. распло́джвацца, разво́дзіцца, разгадо́ўвацца; пладзі́цца; см. распложа́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ручы́цца ’весціся; добра гадавацца, пладзіцца’; (звычайна з адмоўем) ’удавацца, шанцаваць; надарацца’ (ТСБМ), ручы́ць ’ідзе ў руку, шанцуе (у жывёлагадоўлі)’ (маладз., Янк. Мат.). Да рука (гл.), параўн. папярэдняе слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ручы́цца, ру́чыцца; незак.

Разм.

1. Весціся; добра гадавацца, пладзіцца. Даніла — хлопец станавіты, Марына — болей бы такіх. Пайшло дабро ручыцца ў іх. Колас. А каты Заблоцкім ручацца .. От каб гэтак, як каты, авечкі ручыліся. Калюга. Як гаспадар каля жывёлы мучыцца, то жывёла ручыцца. Прыказка.

2. (звычайна з адмоўем). Удавацца, шанцаваць; надарацца. Убачыць усё хацеў Ахрэма, ды ніяк не ручылася сустрэча. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)