пескава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пескава́ты пескава́тая пескава́тае пескава́тыя
Р. пескава́тага пескава́тай
пескава́тае		 пескава́тага пескава́тых
Д. пескава́таму пескава́тай пескава́таму пескава́тым
В. пескава́ты (неадуш.)
пескава́тага (адуш.)		 пескава́тую пескава́тае пескава́тыя (неадуш.)
пескава́тых (адуш.)
Т. пескава́тым пескава́тай
пескава́таю		 пескава́тым пескава́тымі
М. пескава́тым пескава́тай пескава́тым пескава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пескава́ты песча́нистый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пескава́ты, ‑ая, ‑ае.

З вялікай колькасцю пяску. Пескаватыя глебы. Пескаватае рэчышча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

песча́нистый пескава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пескава́тка ’пясчанае поле’ (паст., ЛА, 2), ’зямля з пясчаным грунтам’ (ваўк., Сл. рэг. лекс.). Укр. (зах.) пісковатиця, рус. песковатка ’пясчаная зямля, дарога’. Ад прасл. паўн. *peskovatь (параўн. бел. пескаваты, укр. пісковатгш, піскуватий, паўд.-рус. пескаватый, польск. piaskowaty, н.-луж. peskowaty ’пясчаны’), якое з *peskovb‑jь < *рёяъкъ > пясок (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пясча́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да пяску, пяскоў. Пясчаны край. Пясчаныя залежы. // Які складаецца з аднаго пяску, пакрыты пяском, пяскамі. Пясчаныя рачныя выспы. Пясчаная сцежка. Пясчаныя пустыні. □ Разгалістыя сосны.. раскінуліся на пясчаным узгорку. Колас.

2. З вялікай прымессю пяску; пескаваты. Пясчаная глеба. Пясчанае поле. □ Ворная зямля ў малінаўцаў была.. напалову палеская — пустая і пясчаная. Чарнышэвіч.

3. Як састаўная частка назваў раслін і жывёл, што растуць або жывуць на пяску, у пясках. Пясчаная акацыя. Пясчаны барсук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)