перасы́лачны гл. пераслаць¹.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перасы́лачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. перасы́лачны перасы́лачная перасы́лачнае перасы́лачныя
Р. перасы́лачнага перасы́лачнай
перасы́лачнае		 перасы́лачнага перасы́лачных
Д. перасы́лачнаму перасы́лачнай перасы́лачнаму перасы́лачным
В. перасы́лачны (неадуш.)
перасы́лачнага (адуш.)		 перасы́лачную перасы́лачнае перасы́лачныя (неадуш.)
перасы́лачных (адуш.)
Т. перасы́лачным перасы́лачнай
перасы́лачнаю		 перасы́лачным перасы́лачнымі
М. перасы́лачным перасы́лачнай перасы́лачным перасы́лачных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

перасы́лачны пересы́лочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перасы́лачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да перасылкі. Перасылачныя грошы. Перасылачныя расходы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перасла́ць¹, -рашлю́, -рашле́ш, -рашле́; -рашлём, -рашляце́, -рашлю́ць; -расла́ў, -ла́ла; -рашлі́; -расла́ны; зак., каго-што.

Паслаць, накіраваць у іншае месца.

П. кнігу па пошце.

|| незак. перасыла́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. перасыла́нне, -я, н. і перасы́лка, -і, ДМ -лцы, ж.

|| прым. перасы́лачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пересы́лочный перасы́лачны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эта́пны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да этапа (у 1, 2 знач.). Доўга думаў Войцік, чаму шпікі адвезлі Максіма ў гарадскі астрог, а не ў дэфензіву ці паліцыю на папярэдняе следства і допыт? Ён ведаў, што пры гарадскім астрозе следства не вядуць, што гэта астрог этапны, перасылачны. Машара.

2. Які звязаны з перасылкай па этапу. [Дзяўчыну] не пасадзілі ў турму, а паколькі яна была яшчэ вельмі маладая, суд вырашыў выслаць яе этапным парадкам у нейкі штат. Лынькоў. // у знач. наз. эта́пны, ‑ага, м. Асоба, якая рухаецца па этапу пад канвоем. // Які суправаджае, канваіруе тых, каго перасылаюць па этапу. На нашай вуліцы стаяла этапная рота, якая канваіравала палонных аўстрыякаў. Хведаровіч.

3. Які з’яўляецца этапам (у 4 знач.). У кожнай літаратуры ёсць творы этапныя і малазначныя. Шкраба. Этапнымі тварамі Янкі Брыля, якія адпавядаюць гэтым новым ідэйным якасцям яго рэалізму, з’яўляюцца «Марыля», «Зладзеі», «У сям’і». Майхровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)