пераабучы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пераабучу́ пераабу́чым
2-я ас. пераабу́чыш пераабу́чыце
3-я ас. пераабу́чыць пераабу́чаць
Прошлы час
м. пераабучы́ў пераабучы́лі
ж. пераабучы́ла
н. пераабучы́ла
Загадны лад
2-я ас. пераабучы́ пераабучы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час пераабучы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пераабучы́ць сов. переобучи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пераабучы́ць, ‑абучу, ‑абучыш, ‑абучыць; зак., каго.

Абучыць нанава, чаму‑н. іншаму; перападрыхтаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераабуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да пераабучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераабу́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад пераабучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераабучэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. пераабучаць — пераабучыць і пераабучацца — пераабучыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)