пелесава́ць
‘біць каго-небудзь палкай’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пелясу́ю |
пелясу́ем |
| 2-я ас. |
пелясу́еш |
пелясу́еце |
| 3-я ас. |
пелясу́е |
пелясу́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пелесава́ў |
пелесава́лі |
| ж. |
пелесава́ла |
| н. |
пелесава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пелясу́й |
пелясу́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
пелясу́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Пелесава́ць ’жорстка цялесна караць плёткаю, сячы бічом; вытоптваць луг, пасеў (аб конях, каровах)’ (Нас.). Да пяля́сы (гл.), што часцей выступае ў прыставачных утварэннях, гл. перапялёсы ’з папярочнымі палосамі’. Нельга выключыць кантамінацыю з паласава́ць ’біць вяроўкай ці бічом’ (гл.) і пяле́жыць, пяле́гаваць ’біць, праводзячы поласы’. Суадносіны ‑еле‑/‑ала‑, як пелеска́ць/паласка́ць (Нас.). Паводле Карскага (1, 253), узнікла ў выніку т. зв. III поўнагалосся з усх.-слав. ⁺pol̃s‑ пад уплывам пелесне́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)