паўпусты́ня, -і, мн. -і, -ты́нь, ж.

Геаграфічная зона, якая з’яўляецца пераходнай паміж пустыняй і стэпам.

|| прым. паўпусты́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўпусты́ня

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. паўпусты́ня паўпусты́ні
Р. паўпусты́ні паўпусты́нь
Д. паўпусты́ні паўпусты́ням
В. паўпусты́ню паўпусты́ні
Т. паўпусты́няй
паўпусты́няю		 паўпусты́нямі
М. паўпусты́ні паўпусты́нях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паўпусты́ня ж. полупусты́ня

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паўпусты́ня, ‑і, ж.

Геаграфічная зона, якая па сваіх прыродных умовах з’яўляецца пераходнай паміж пустыняй і стэпам. Гэта быў не стэп, а хутчэй паўпустыня, дзе скрозь рэдкае травяное покрыва з палыну прасвечвала сухая глеба. Гавеман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полупусты́ня геогр. паўпусты́ня, -ні ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)