пачатко́вец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пачатко́вец |
пачатко́ўцы |
| Р. |
пачатко́ўца |
пачатко́ўцаў |
| Д. |
пачатко́ўцу |
пачатко́ўцам |
| В. |
пачатко́ўца |
пачатко́ўцаў |
| Т. |
пачатко́ўцам |
пачатко́ўцамі |
| М. |
пачатко́ўцу |
пачатко́ўцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пачатко́вец, -ко́ўца м. начина́ющий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пачатко́вец, ‑коўца, м.
Той, хто пачынае займацца ў першым класе школы. Бацька нейкі час, да пачатку сусветнай вайны, настаўнічаў. Пачаткоўцаў вучыў. Калачынскі. // Той, хто пачынае якую‑н. дзейнасць. Прагляд раённых газет паказвае, што вакол кожнай з іх гуртуецца чалавек дзесяць, а то і болей, пачаткоўцаў. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
начина́ющий
1. прич. які́ (што) пачына́е; які́ (што) распачына́е; см. начина́ть;
2. сущ. пачатко́вец, -ко́ўца м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)