пахва́льная
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне
|
адз. |
мн. |
| ж. |
- |
| Н. |
пахва́льная |
пахва́льныя |
| Р. |
пахва́льнай |
пахва́льных |
| Д. |
пахва́льнай |
пахва́льным |
| В. |
пахва́льную |
пахва́льныя |
| Т. |
пахва́льнай
пахва́льнаю |
пахва́льнымі |
| М. |
пахва́льнай |
пахва́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пахва́льны, -ая, -ае.
1. Які заслугоўвае пахвалы.
Пахвальнае імкненне.
2. Які змяшчае пахвалу.
Пахвальныя словы.
Пахвальная грамата (за выдатныя поспехі і паводзіны).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пахва́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які выражае пахвалу, адабрэнне. Пахвальная грамата. □ Пахвальныя словы пачулі мы і пра заатэхніка Антона Каляду. Бялевіч.
2. Які заслугоўвае пахвалы, адабрэння. Пахвальны ўчынак. Пахвальнае імкненне. Пахвальная рыса.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пахва́льны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пахва́льны |
пахва́льная |
пахва́льнае |
пахва́льныя |
| Р. |
пахва́льнага |
пахва́льнай
пахва́льнае |
пахва́льнага |
пахва́льных |
| Д. |
пахва́льнаму |
пахва́льнай |
пахва́льнаму |
пахва́льным |
| В. |
пахва́льны (неадуш.)
пахва́льнага (адуш.) |
пахва́льную |
пахва́льнае |
пахва́льныя (неадуш.)
пахва́льных (адуш.) |
| Т. |
пахва́льным |
пахва́льнай
пахва́льнаю |
пахва́льным |
пахва́льнымі |
| М. |
пахва́льным |
пахва́льнай |
пахва́льным |
пахва́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гра́мата, ‑ы, ДМ ‑мэце, ж.
1. Уменне чытаць і пісаць. Сельскі настаўнік павінен быў вучыць на сяле грамаце і дзяцей і дарослых. «Беларусь». Пайшоў Антось у армію цёмным хлопцам і вырас у барацьбе да камандзіра, навучыўся грамаце. Чарнышэвіч. // Пачатковыя звесткі з якой‑н. галіны ведаў. Музычная грамата. Палітычная грамата. Тэхнічная грамата.
2. Афіцыйны дакумент, якім узнагароджваюць за пэўныя поспехі. Пахвальная грамата. Ганаровая грамата.
3. Уст. Пісьмо, пасланне. □ Першае вядомае гісторыкам пісьмовае сведчанне, у якім адзначаецца роля Мінска ў Вялікім княстве Літоўскім, — гэта грамата вялікага князя літоўскага ад 1444 года. «Полымя».
•••
Ахоўная грамата — дакумент, які сведчыць, што асоба або яе маёмасць знаходзіцца пад асаблівай аховай дзяржаўнай улады.
Берасцяная грамата — старажытнарускія пісьмы і дакументы, напісаныя на бяросце.
Вярыцельная грамата — урадавы дакумент пра назначэнне пэўнай асобы дыпламатычным прадстаўніком у якой‑н. дзяржаве.
Кітайская грамата — пра што‑н. цяжкае для разумення; тое, у чым цяжка разабрацца.
Фількава грамата — непісьменны складзены дакумент; дакумент, які не мае юрыдычнай сілы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)