пахава́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пахава́нне |
пахава́нні |
| Р. |
пахава́ння |
пахава́нняў |
| Д. |
пахава́нню |
пахава́нням |
| В. |
пахава́нне |
пахава́нні |
| Т. |
пахава́ннем |
пахава́ннямі |
| М. |
пахава́нні |
пахава́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пахава́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
1. гл. хаваць², хаўтуры.
2. Цыкл абрадаў, звязаных з ушанаваннем памяці нябожчыка і праводзінамі яго ў апошні шлях.
3. Месца, дзе пахаваны хто-н.
Раскопкі пахаванняў.
|| прым. пахава́льны, -ая, -ае (да 2 знач.).
П. абрад.
Пахавальная (наз.: паведамленне з дзеючай арміі родным пра гібель ваеннаслужачага; разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пахава́нне ср. по́хороны ед. нет, погребе́ние; захороне́ние;
палі́ ~ння — археол. поля́ погребе́ния
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пахава́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пахаваць.
2. Абрад, цырымонія хавання нябожчыка. Людзі разыходзіліся з пахавання панурыя, маўклівыя. Лынькоў. Якраз на самым рассвітанні Міхал вярнуўся з пахавання. Колас.
3. Месца, дзе пахаваны хто‑н.; магіла. Раскопкі пахаванняў даюць шмат каштоўных археалагічных матэрыялаў, дапамагаюць вывучаць вераванні і звычаі нашых продкаў. Штыхаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хава́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.
1. Закопваць нябожчыка або крэміраваць яго і ўстанаўліваць урну з прахам дзе-н.
2. перан. Лічачы аджыўшым, аддаваць забыццю; забываць.
Х. свае мары.
|| зак. пахава́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; наз. пахава́нне, -я, н.
|| наз. хава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
по́хороны ед. нет пахава́нне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
захороне́ние
1. пахава́нне, -ння ср.;
2. захава́нне, -ння ср.; см. захорони́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Адпа́каць ’справіць пахаванне нябожчыка’ (Нас.). Гл. пакаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
погребе́ние пахава́нне, -ння ср.;
ме́сто погребе́ния ме́сца пахава́ння;
поля́ погребе́ния археол. палі́ пахава́ння;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
По́хараны, по́харань, ’пахаванне’ (віл., паст., шальч., калінк., Сл. ПЗБ), по́хорон ’тс’ (ганц., таксама), похороні́ці ’пахаваць’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. похоронене, похоронение, похоронити (побач з поховати). Сучаснае запазычанне з рус. похоро́ны ’пахаванне’, якое з по- (*po‑) і хоронить, бел. хараніць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)