патэры́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
патэры́к |
патэрыкі́ |
| Р. |
патэрыка́ |
патэрыко́ў |
| Д. |
патэрыку́ |
патэрыка́м |
| В. |
патэры́к |
патэрыкі́ |
| Т. |
патэрыко́м |
патэрыка́мі |
| М. |
патэрыку́ |
патэрыка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
патэры́к, -ка́ м., лит. патери́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
патэры́к, ‑а, м.
Спец. Кніга, якая змяшчае жыція і павучанні так званых «святых айцоў» (манахаў якога‑н. манастыра). Кіева-Пячэрскі патэрык.
[Грэч. Paterikón ад patēr — бацька.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патери́к лит. патэры́к, -ка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)