пасудзі́ць
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пасуджу́ |
пасу́дзім |
| 2-я ас. |
пасу́дзіш |
пасу́дзіце |
| 3-я ас. |
пасу́дзіць |
пасу́дзяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пасудзі́ў |
пасудзі́лі |
| ж. |
пасудзі́ла |
| н. |
пасудзі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пасудзі́ |
пасудзі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пасудзі́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пасудзі́ць сов. (нек-рое время) посуди́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пасудзі́ць, -уджу́, -у́дзіш, -у́дзіць; зак.
1. каго. Засудзіць усіх, многіх.
Усіх злачынцаў пасудзілі.
2. заг. пасудзі́(це). Ужыв. ў знач.: падумай(це), уяві(це) сабе.
Пасудзі сабе, ці можна так рабіць.
3. Пагаварыць, папляткарыць некаторы час (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пасудзі́ць, ‑суджу́, ‑су́дзіш, ‑су́дзіць; зак.
Разм.
1. каго. Засудзіць усіх, многіх. — Цяпер пацішэла, і добра пацішэла, — пануквае каня фурман. — Зброю паадбіралі, пасудзілі за гэта. Лужанін.
2. заг. пасудзі́(це) (звычайна з займеннікам «сам», «самі»). Ужываецца ў значэнні: падумай(це), памяркуй(це), уяві(це) сабе. — Што ж болей рабіць, пасудзі? Колас. Голы, босы хадзіў дзіцем, — Цяпер стар, і ўсё ж не ўскрос. Паглядзіце, пасудзіце — Я таксама гол і бос. Купала.
3. Пагаварыць, папляткарыць некаторы час. [Куліна:] А які суд можа быць між сваімі.. Вядома, калі людзі пасудзяць языкамі, то жыць не захочаш, ну то і... разводзяцца. Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)