пастая́лец, -льца, мн. -льцы, -льцаў, м. (разм.).
Жыхар, асоба, якая часова жыве ў нанятай кватэры.
|| ж. пастая́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пастая́лец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пастая́лец |
пастая́льцы |
| Р. |
пастая́льца |
пастая́льцаў |
| Д. |
пастая́льцу |
пастая́льцам |
| В. |
пастая́льца |
пастая́льцаў |
| Т. |
пастая́льцам |
пастая́льцамі |
| М. |
пастая́льцу |
пастая́льцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пастая́лец, -льца м., разг. постоя́лец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пастая́лец, ‑льца, м.
Уст. Той, хто часова наймае ў каго‑н. жылое памяшканне, кватэру; кватарант. [Альбіне] няблага дапамагалі сыны і дочкі, усю гародніну сваю ебывала на рынку, пастаяльцы плацілі за кватэру. Ракітны. Сваё нежаданне пусціць у хату пастаяльца, якому толькі і трэба, што стол ды цішыня, яна вытлумачыла тым, што чалавек — не муха, яму і паесці трэба, а не толькі сядзець за сталом і пісаць. Навуменка. Невялікі радыёпрыёмнік, які прынёс быў Астап свайму вымушанаму пастаяльцу [камісару], зусім ажывіў хату. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пастая́лец ’кватарант’ (ТСБМ, Грыг), пастая́нец ’тс’ (Нас.). З рус. постоя́лец ’тс’. Форма пастая́нец утворана, як кватара́нец (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
постоя́лец разг., уст. пастая́лец, -льца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пастая́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Жан. да пастаялец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кватарант, пастаялец
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)