паспалі́ты

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паспалі́ты паспалі́тая паспалі́тае паспалі́тыя
Р. паспалі́тага паспалі́тай
паспалі́тае		 паспалі́тага паспалі́тых
Д. паспалі́таму паспалі́тай паспалі́таму паспалі́тым
В. паспалі́ты (неадуш.)
паспалі́тага (адуш.)		 паспалі́тую паспалі́тае паспалі́тыя (неадуш.)
паспалі́тых (адуш.)
Т. паспалі́тым паспалі́тай
паспалі́таю		 паспалі́тым паспалі́тымі
М. паспалі́тым паспалі́тай паспалі́тым паспалі́тых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

*Паспалі́ты, ст.-бел. посполитый, посполный ’агульны, просты’ (XIV ст.) поспольство, посполство, посполитство ’плебс, просты люд’, посполитоватися ’знацца, вадзіцца’, посполито, посполите і інш. таго ж кораня запазычаны са ст.-польск. pospolito, pospolicie, pospolitować się, pospólstwo, pospelny, pospolity (Жураўскі, SOr, 10 (1), 1961, 40; Булыка, Лекс. запазыч., 38).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыспалі́ты (прыспалі́тый) ’скупы’ (Бяльк.). Відаць, з працпалі́ты ’хітры’ (мсцісл., Падлужны, вусн. паведамл.), што ад ст.-бел. посполитый (гл. паспаліты) з польск. pospolity ’звычайны’ з заменай прыстаўкі, аднак змену ў семантыцы цяжка вытлумачыць. Далей гл. паспо́л.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)