пасвячэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. пасвячэ́нне
Р. пасвячэ́ння
Д. пасвячэ́нню
В. пасвячэ́нне
Т. пасвячэ́ннем
М. пасвячэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пасвячэ́нне ср. посвяще́ние; рукоположе́ние; см. пасвяча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасвячэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. пасвячаць — пасвяціць ​2 (у 2, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасвяці́ць³, -вячу́, -ве́ціш, -ве́ціць; -вячо́ны; зак., каго (што) у што.

Надаць які-н. сан, званне з дапамогай пэўных абрадаў.

П. у епіскапы.

|| незак. пасвяча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. пасвячэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасвяці́ць², -вячу́, -ве́ціш, -ве́ціць; -вячо́ны; зак.

1. гл. свяціць².

2. каго (што) у што. Пазнаёміць з чым-н. патаемным, не ўсім вядомым.

П. сяброўку ў сваю тайну.

|| незак. пасвяча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е (да 2 знач.).

|| наз. пасвячэ́нне, -я, н. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рукоположе́ние церк. пасвячэ́нне (у духо́ўны сан);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пасвянці́ць, пасве́нціць ’асвяціць’ (Шат., Сл. ПЗБ) з польск. poświęcić ’тс’; пасвячэ́нне ’пасвячэнне (у духоўны стан)’ з польск. poświęcenie ’тс’. Мена ц > ч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

посвяще́ние

1. (действие) адкрыва́нне, -ння ср.; азнаямле́нне, -ння ср.; інфармава́нне, -ння ср.; раска́званне, -ння ср.; увядзе́нне, -ння ср.; прысвячэ́нне, -ння ср.; пасвячэ́нне, -ння ср.; см. посвяти́ть, посвяща́ть;

2. (надпись в начале произведения) прысвячэ́нне, -ння ср.;

3. (возведение в сан) пасвячэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)