паса́дскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паса́дскі паса́дская паса́дскае паса́дскія
Р. паса́дскага паса́дскай
паса́дскае		 паса́дскага паса́дскіх
Д. паса́дскаму паса́дскай паса́дскаму паса́дскім
В. паса́дскі (неадуш.)
паса́дскага (адуш.)		 паса́дскую паса́дскае паса́дскія (неадуш.)
паса́дскіх (адуш.)
Т. паса́дскім паса́дскай
паса́дскаю		 паса́дскім паса́дскімі
М. паса́дскім паса́дскай паса́дскім паса́дскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паса́дскі ист. поса́дский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паса́дскі, ‑ая, ‑ае.

Гіст.

1. Які мае адносіны да пасада (у 1, 2 знач.). Пасадскія людзі.

2. у знач. наз. паса́дскі, ‑ага, м. Жыхар пасада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паса́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. У 10—18 стст. гандлёва-рамесніцкая частка горада, звычайна па-за гарадской сцяной, у Кіеўскай Русі, Вялікім Княстве Літоўскім, Расійскай дзяржаве.

У горадзе Полацку было шэсць пасадаў.

2. Прыгарад, прадмесце (уст.).

3. У вясельным абрадзе: месца (звычайна дзяжа, пакрытая кажухом), куды садзяць нявесту, часам і жаніха.

|| прым. паса́дскі, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Пасадскія людзі (рамеснікі і гандляры ў гарадах Старажытнай Русі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

поса́дский ист. паса́дскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)