пары́раванне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пары́раванне |
пары́раванні |
| Р. |
пары́равання |
пары́раванняў |
| Д. |
пары́раванню |
пары́раванням |
| В. |
пары́раванне |
пары́раванні |
| Т. |
пары́раваннем |
пары́раваннямі |
| М. |
пары́раванні |
пары́раваннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пары́раванне ср. пари́рование
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пары́раванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. парыраваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пари́рование пары́раванне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)