пара́люшны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пара́люшны |
пара́люшная |
пара́люшнае |
пара́люшныя |
| Р. |
пара́люшнага |
пара́люшнай
пара́люшнае |
пара́люшнага |
пара́люшных |
| Д. |
пара́люшнаму |
пара́люшнай |
пара́люшнаму |
пара́люшным |
| В. |
пара́люшны (неадуш.)
пара́люшнага (адуш.) |
пара́люшную |
пара́люшнае |
пара́люшныя (неадуш.)
пара́люшных (адуш.) |
| Т. |
пара́люшным |
пара́люшнай
пара́люшнаю |
пара́люшным |
пара́люшнымі |
| М. |
пара́люшным |
пара́люшнай |
пара́люшным |
пара́люшных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пара́люш, -у, м. (разм.).
Тое, што і параліч.
|| прым. пара́люшны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
парали́чный
1. прил. пара́лічны, пара́люшны;
2. сущ. пара́лічны, -нага м., пара́люшны, -нага м.; паралі́тык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)