папіха́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. папіха́нне
Р. папіха́ння
Д. папіха́нню
В. папіха́нне
Т. папіха́ннем
М. папіха́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папіха́нне ср.

1. толка́ние, подта́лкивание;

2. (каго) перен. помыка́ние (кем);

1, 2 см. папіха́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папіха́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. папіхаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тхаць ‘дыхаць, веяць, павяваць’ (ТСБМ., Нас., Байк. і Некр., Нар. Гом., Др.-Падб., Гарэц.), ‘несці, пахнуць, смярдзець’ (Сцяшк. Сл., Гарэц., ТСБМ), сюды ж тханне ‘папіханне’ (Юрч. Мудр.). Гл. тхнуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

попра́ние книжн., уст. тапта́нне, -ння ср., папіха́нне, -ння ср.; (гру́бае) парушэ́нне, -ння ср.; зневажа́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

попира́ние

1. тапта́нне, -ння ср.;

2. тапта́нне, -ння ср.; папіха́нне, -ння ср.; (гру́бае) парушэ́нне, -ння ср.; зневажа́нне, -ння ср.; см. попира́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)