папо́ўскі гл. поп.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

папо́ўскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. папо́ўскі папо́ўская папо́ўскае папо́ўскія
Р. папо́ўскага папо́ўскай
папо́ўскае
папо́ўскага папо́ўскіх
Д. папо́ўскаму папо́ўскай папо́ўскаму папо́ўскім
В. папо́ўскі (неадуш.)
папо́ўскага (адуш.)
папо́ўскую папо́ўскае папо́ўскія (неадуш.)
папо́ўскіх (адуш.)
Т. папо́ўскім папо́ўскай
папо́ўскаю
папо́ўскім папо́ўскімі
М. папо́ўскім папо́ўскай папо́ўскім папо́ўскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

папо́ўскі разг. попо́вский;

~кія кішэ́ні — попо́вские карма́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папо́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да папа, належыць папу. Вопратка на .. [Гарасіме] была не то папоўская, не то дзякоўская. Чарнышэвіч. Напроці школы і папоўскі дом быў — акно ў акно. Калюга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поп¹, папа́, мн. папы́, папо́ў, м. (разм.).

Праваслаўны святар.

|| прым. папо́ўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

попо́вский папо́ўскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свяще́ннический свяшчэ́нніцкі, папо́ўскі, свята́рскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трэ́бнік, ‑а, м.

Кніга, у якой сабраны малітвы для адпраўлення трэб ​2. Трэбнік — папоўскі хлебнік. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэ́бнік м., церк. тре́бник;

т. — папо́ўскі хле́бнікпосл. тре́бник — попо́вский хле́бник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падражні́цца, ‑дражнюся, ‑дражнішся, ‑дражніцца; зак.

1. Дражніцца некаторы час. [Брыгадзір:] — Бывала, нас, малых, так і цягнула залезці ў папоўскі сад, падражніцца з папоўскімі сабакамі. Якімовіч.

2. Даць падставу каму‑н. спадзявацца на што‑н. Грыша зразумеў, што ў калекцыі Валіка такой этыкеткі няма, і вырашыў падражніцца. — Што дасі? Фабрыка «Маяк». Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)