Па́наўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Па́наўка
Р. Па́наўкі
Д. Па́наўцы
В. Па́наўку
Т. Па́наўкай
Па́наўкаю
М. Па́наўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́наўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. па́наўка па́наўкі
Р. па́наўкі па́навак
Д. па́наўцы па́наўкам
В. па́наўку па́наўкі
Т. па́наўкай
па́наўкаю		 па́наўкамі
М. па́наўцы па́наўках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Па́наўка ’палонка’ (Юрч., СЭС–1, 36), напеўна (Гарэц., Др.-Падб.), паніўка (Нар. сл., Мат. Гом.), панаўка, пану́ўка, пашыўка, паняўка (Бяльк.) ’тс’. Рус. смал. панавка, панавка, пановка, зах.-бран. панаўка, арл. пакоўка ’тс’. Метафарычны перанос ад панва (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)