палігло́т, -а, М -ло́це, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які ведае многа моў.

Францыск Скарына быў паліглотам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палігло́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. палігло́т палігло́ты
Р. палігло́та палігло́таў
Д. палігло́ту палігло́там
В. палігло́та палігло́таў
Т. палігло́там палігло́тамі
М. палігло́це палігло́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

палігло́т м. полигло́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палігло́т, ‑а, М ‑лоце, м.

Чалавек, які ведае многа моў. Сапраўдным паліглотам свайго часу быў другі буйны дзеяч беларускай культуры — паслядоўнік Скарыны Сымон Будны, які.. дасканала авалодаў беларускай, польскай, царкоўнаславянскай, грэчаскай, лацінскай і стараяўрэйскай мовамі. Жураўскі.

[Ад грэч. polý — многа і glōtta — мова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полигло́т палігло́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палі... (гл. полі...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая ўжыв. замест «полі...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напр.: палітэхнікум, паліглот, паліклініка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палі..., (гл. полі...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «полі...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: палітэхнікум, паліглот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)