палігло́т, -а, М -ло́це, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які ведае многа моў.

Францыск Скарына быў паліглотам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палігло́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. палігло́т палігло́ты
Р. палігло́та палігло́таў
Д. палігло́ту палігло́там
В. палігло́та палігло́таў
Т. палігло́там палігло́тамі
М. палігло́це палігло́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

палігло́т м. полигло́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліглот

т. 11, с. 556

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

палігло́т, ‑а, М ‑лоце, м.

Чалавек, які ведае многа моў. Сапраўдным паліглотам свайго часу быў другі буйны дзеяч беларускай культуры — паслядоўнік Скарыны Сымон Будны, які.. дасканала авалодаў беларускай, польскай, царкоўнаславянскай, грэчаскай, лацінскай і стараяўрэйскай мовамі. Жураўскі.

[Ад грэч. polý — многа і glōtta — мова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палігло́т м. Polyglótte m, f -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

палігло́т

(гр. polyglottos = шматмоўны)

той, хто валодае многімі мовамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

палігло́т

(гр. polyglottos, ад poly = многа + glotta = мова)

чалавек, які ведае многа моў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

полигло́т палігло́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

polyglot​1 [ˈpɒliglɒt] n. палігло́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)