па́лубнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
па́лубнік |
па́лубнікі |
| Р. |
па́лубніку |
па́лубнікаў |
| Д. |
па́лубніку |
па́лубнікам |
| В. |
па́лубнік |
па́лубнікі |
| Т. |
па́лубнікам |
па́лубнікамі |
| М. |
па́лубніку |
па́лубніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
па́лубнік, -ку м., стр. па́лубник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
па́лубнік, ‑у, м.
Спец. Тоўсты цёс або дошкі, прызначаныя для палуб.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Па́лубнік, па́лубніца ’засек для мякіны’ (Сл. ПЗБ). Паводле Грынавяцкене і інш. (LKK, 1975, т. XVI, 185), запазычанне з літ. pelùdė ’мякінніца’ з наступнай славянізацыяй. Лаўчутэ (Балтызмы, 70) прыводзіць яшчэ літ. дыял. pelùdnica ’тс’. Але параўн. палоўня і аднакаранёвыя.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
па́лубник стр. па́лубнік, -ку м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)