па́лубны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. па́лубны па́лубная па́лубнае па́лубныя
Р. па́лубнага па́лубнай
па́лубнае		 па́лубнага па́лубных
Д. па́лубнаму па́лубнай па́лубнаму па́лубным
В. па́лубны (неадуш.)
па́лубнага (адуш.)		 па́лубную па́лубнае па́лубныя (неадуш.)
па́лубных (адуш.)
Т. па́лубным па́лубнай
па́лубнаю		 па́лубным па́лубнымі
М. па́лубным па́лубнай па́лубным па́лубных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́лубны в разн. знач. па́лубный;

~ная кама́нда — па́лубная кома́нда

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́лубны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да палубы. Палубны насціл. □ Поруч са мной на палубнай лаўцы сядзіць, без перастанку гаворачы, папутчык. Багдановіч.

2. Які знаходзіцца або працуе на палубе. Ды і сам. Тапурыя шчыра верыў у тое, што ён, нізенькі і каржакаваты, непрыкметны чалавек, які працаваў палубным матросам на маленькім брудным парусніку, быў сапраўды высокім і стройным, як таполя. Самуйлёнак.

3. Які мае палубу, з палубай (пра судна). Палубная, лодка,.

4. Прызначаны для палубы. Палубная рэйка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́луба, -ы, мн. -ы, -луб, ж.

Гарызантальнае перакрыцце ў корпусе судна.

Верхняя, ніжняя п.

Выйсці з каюты на палубу.

|| прым. па́лубны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́лубный па́лубны;

па́лубная кома́нда па́лубная кама́нда.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)