пало́нная

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
ж. -
Н. пало́нная пало́нныя
Р. пало́ннай пало́нных
Д. пало́ннай пало́нным
В. пало́нную пало́нных
Т. пало́ннай
пало́ннаю		 пало́ннымі
М. пало́ннай пало́нных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пало́нная сущ. пле́нница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пало́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пало́нны пало́нная пало́ннае пало́нныя
Р. пало́ннага пало́ннай
пало́ннае		 пало́ннага пало́нных
Д. пало́ннаму пало́ннай пало́ннаму пало́нным
В. пало́нны (неадуш.)
пало́ннага (адуш.)		 пало́нную пало́ннае пало́нныя (неадуш.)
пало́нных (адуш.)
Т. пало́нным пало́ннай
пало́ннаю		 пало́нным пало́ннымі
М. пало́нным пало́ннай пало́нным пало́нных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пле́нница

1. пало́нная, -ннай ж.; поэт., уст. паланя́нка, -кі ж.;

2. перен. няво́льніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пало́нны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца ў палоне (у 1 знач.). Па цэнтральнай вуліцы прагналі некалькі чалавек палонных немцаў. Гурскі. / у знач. наз. пало́нны, ‑ага, м.; пало́нная, ‑ай, ж. Два палонныя, намагаючыся да апошняга, цягнулі пад рукі таварыша, каб не даць яго пад кулю. Брыль. // Захоплены, заняты войскам ворага. Палонны Віцебск. Камера. Астрог. Каменная падлога — не мурог. А. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)