палані́зм, -а, мн. -ы, -аў, м.

Слова або выраз, запазычаныя з польскай мовы, напр.: айчына, моц, сукенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палані́зм м., лингв. полони́зм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палані́зм, ‑у, м.

Слова або выраз, запазычаныя з польскай мовы. У сучаснай беларускай літаратурнай мове параўнаўча невялікая колькасць паланізмаў, г. зн. слоў, запазычаных з польскай мовы. Юргелевіч.

[Ад новілац. polonus — польскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полони́зм лингв. палані́зм, -ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Нех ’няхай’ (Сл. ПЗБ). Паланізм (< niech ’тс’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вандзі́дла ’цуглі’ (Касп.). Паланізм: польск. wędzidło ’цуглі, мундштук’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рынкаля́ско ’ручка ў вілах’ (Сл. Гродз.). Паланізм па форме.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рыс ’радок’ (лаг.). Паланізм, параўн. польск. rys ’рысачка, лінія’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ме́рнік ’градуснік’ (лід., Сцяшк. Сл.). Паланізм. Параўн. польск. miernik ’вымяральнік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Агітава́ць (БРС). Словаўтваральны паланізм XX ст. Гл. Гіст. мовы, 2, 143.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)