палані́зм, -а, мн. -ы, -аў, м.

Слова або выраз, запазычаныя з польскай мовы, напр.: айчына, моц, сукенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палані́зм

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. палані́зм палані́змы
Р. палані́зма палані́змаў
Д. палані́зму палані́змам
В. палані́зм палані́змы
Т. палані́змам палані́змамі
М. палані́зме палані́змах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

палані́зм м., лингв. полони́зм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палані́зм, ‑у, м.

Слова або выраз, запазычаныя з польскай мовы. У сучаснай беларускай літаратурнай мове параўнаўча невялікая колькасць паланізмаў, г. зн. слоў, запазычаных з польскай мовы. Юргелевіч.

[Ад новілац. polonus — польскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паланізм

т. 11, с. 536

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

палані́зм

(польск. polonizm, ад с.-лац. Polonus = польскі)

слова або словазлучэнне, запазычанае з польскай мовы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

полони́зм лингв. палані́зм, -ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

polonizm, ~u

м. лінгв. паланізм

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Нех ’няхай’ (Сл. ПЗБ). Паланізм (< niech ’тс’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вандзі́дла ’цуглі’ (Касп.). Паланізм: польск. wędzidło ’цуглі, мундштук’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)