паланці́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паланці́н паланці́ны
Р. паланці́на паланці́наў
Д. паланці́ну паланці́нам
В. паланці́н паланці́ны
Т. паланці́нам паланці́намі
М. паланці́не паланці́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паланці́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Футравая або аксамітавая жаночая наплечная накідка (шаль), а таксама вялікая і шырокая хустка.

Сабаліны п.

|| прым. паланці́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паланці́н м. паланти́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паланці́н, ‑а, м.

Жаночая накідка ў выглядзе шырокага шаля з футра або аксаміту. Сабаліны паланцін.

[Фр. palatine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паланці́н ’жаночая накідка ў выглядзе шырокага шаля з футра або аксаміту’ (ТСБМ). З рус. паланти́н (уст. палатин) ’тс’ < франц. palatine ад palatin прым. ’пфальцскі’, таму што гэта ўпрыгожанне было ўвезена ў Францыю пры Людовіку XIV з Пфальца (гл. Фасмер, 3, 190).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паланти́н паланці́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)