пала́бы, ‑аў; адз. палаб, ‑а, м.; палабка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. палабкі, ‑бак; ж.

Вялікая група заходнеславянскіх плямён, якія насялялі ўзбярэжжа Балтыйскага мора ад ракі Лабы [Эльбы] да ракі Одры [Одэра].

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пала́б,

гл. палабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пала́бка,

гл. палабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пала́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пала́б пала́бы
Р. пала́ба пала́баў
Д. пала́бу пала́бам
В. пала́ба пала́баў
Т. пала́бам пала́бамі
М. пала́бе пала́бах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)