пала́бка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пала́бка пала́бкі
Р. пала́бкі пала́бак
Д. пала́бцы пала́бкам
В. пала́бку пала́бак
Т. пала́бкай
пала́бкаю		 пала́бкамі
М. пала́бцы пала́бках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пала́бка,

гл. палабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пола́бка пала́бка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пала́бы, ‑аў; адз. палаб, ‑а, м.; палабка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. палабкі, ‑бак; ж.

Вялікая група заходнеславянскіх плямён, якія насялялі ўзбярэжжа Балтыйскага мора ад ракі Лабы [Эльбы] да ракі Одры [Одэра].

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)