пакаха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., каго.

Адчуць каханне да каго-, чаго-н., палюбіць.

П. дзяўчыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пакаха́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пакаха́ю пакаха́ем
2-я ас. пакаха́еш пакаха́еце
3-я ас. пакаха́е пакаха́юць
Прошлы час
м. пакаха́ў пакаха́лі
ж. пакаха́ла
н. пакаха́ла
Загадны лад
2-я ас. пакаха́й пакаха́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час пакаха́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пакаха́ць сов. полюби́ть;

яны́ ~ха́лі адзі́н аднаго́ — они́ полюби́ли друг дру́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакаха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Адчуць каханне да каго‑н.; палюбіць. — Гы, Аленка, памятай: ніхто цябе так не палюбіць, як я. Адну цябе пакахаў і больш нікога не хачу. Колас. Пакахаў Тарас дзяўчынку У дзяцінстве, рана, І да самае да смерці Не забыў Аксаны. Купала. // без дап. Закахацца. [Казімір:] — Каб жаніцца, трэба пакахаць, а так — што? Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакаха́цца, -а́емся, -а́ецеся, -а́юцца; зак. (разм.).

Пакахаць адзін аднаго.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пако́хаць

‘пакахаць каго-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пако́хаю пако́хаем
2-я ас. пако́хаеш пако́хаеце
3-я ас. пако́хае пако́хаюць
Прошлы час
м. пако́хаў пако́халі
ж. пако́хала
н. пако́хала
Загадны лад
2-я ас. пако́хай пако́хайце
Дзеепрыслоўе
прош. час пако́хаўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пакаха́цца, ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.

Разм. Пакахаць адзін аднаго. [Настаўніца і ляснічы] сустрэліся і пакахаліся. Іх каханне было падобна на чыстую палявую крынічку. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

утрапе́нне, ‑я, н.

Неўтаймаванае праяўленне якіх‑н. пачуццяў; безразважнасць, шаленства. Выходзіць, трэба пакахаць да ўтрапення, да самазабыцця, каб усімі ўчынкамі кіравалі пачуцці, а не розум. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полюби́ть сов.

1. палюбі́ць; (почувствовать склонность) упадаба́ць, спадаба́ць;

я полюби́л э́того челове́ка я палюбі́ў (упадаба́ў) гэ́тага чалаве́ка;

он полюби́л теа́тр ён палюбі́ў тэа́тр;

2. (начать любить) пакаха́ць, палюбі́ць;

полюби́ть де́вушку пакаха́ць (палюбі́ць) дзяўчы́ну;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Спадо́ба: да спадо́бы (быць, прыйсціся) ‘спадабацца, быць каму-небудзь па гусце’ (ТСБМ), ‘густ’ (Сцяшк.). Сюды ж спадо́баць ‘упадабаць, пакахаць’ (Ян.). З польск. spodoba ‘тое, што падабаецца, на што ўказвае націск’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)