пазыча́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пазыча́льнік пазыча́льнікі
Р. пазыча́льніка пазыча́льнікаў
Д. пазыча́льніку пазыча́льнікам
В. пазыча́льніка пазыча́льнікаў
Т. пазыча́льнікам пазыча́льнікамі
М. пазыча́льніку пазыча́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пазыча́льнік м. заёмщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пазыча́льнік, ‑а, м.

Той, хто дае грошы ў пазыку. Час мінаў, вярнуць пазыку князь не мог, зямля так і засталася ў пазычальніка. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазыча́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да пазычальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заёмщик уст. пазыча́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)