пазнава́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пазнава́ты |
пазнава́тая |
пазнава́тае |
пазнава́тыя |
| Р. |
пазнава́тага |
пазнава́тай
пазнава́тае |
пазнава́тага |
пазнава́тых |
| Д. |
пазнава́таму |
пазнава́тай |
пазнава́таму |
пазнава́тым |
| В. |
пазнава́ты (неадуш.)
пазнава́тага (адуш.) |
пазнава́тую |
пазнава́тае |
пазнава́тыя (неадуш.)
пазнава́тых (адуш.) |
| Т. |
пазнава́тым |
пазнава́тай
пазнава́таю |
пазнава́тым |
пазнава́тымі |
| М. |
пазнава́тым |
пазнава́тай |
пазнава́тым |
пазнава́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пазнава́ты, ‑ая, ‑ае.
Даволі позні. Ужо быў пазнаваты час. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пазнава́та,
1. Прысл. да пазнаваты.
2. безас. у знач. вык. Аб даволі познім часе. [Алесь:] — Я як-небудзь іншым разам зайду, а то, па праўдзе сказаць, сёння пазнавата ўжо. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)