пае́нчыць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пае́нчу |
пае́нчым |
| 2-я ас. |
пае́нчыш |
пае́нчыце |
| 3-я ас. |
пае́нчыць |
пае́нчаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пае́нчыў |
пае́нчылі |
| ж. |
пае́нчыла |
| н. |
пае́нчыла |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пае́нчыўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пае́нчыць сов.
1. постона́ть;
2. перен. покля́нчить, поканю́чить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пае́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Енчыць некаторы час. [Маці] паенчыла, пастагнала з тыдзень і згарэла, як свечка. Грахоўскі. Ладымер з’явіўся дадому сам не свой. Ён пастагнаў у сенцах, паенчыў, пабедаваў і падаўся ў хату. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
постона́ть сов. пастагна́ць, (долго, неоднократно) папастагна́ць, пае́нчыць, (долго, неоднократно) папае́нчваць, папае́нчыць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прае́нчыць, ‑чу, ‑чыю, ‑чыць; зак.
1. Абазвацца енкам. // што і без дап. Сказаць з енкам. Калі пад Міканорам-злодзеем прагучала знянацку «стой», ён вымавіў, хутчэй «праенчыў» толькі адно слова — «А бра-а-тачка!». Каваленка.
2. Паенчыць некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)