падупа́лы, -ая, -ае (разм.).

1. Які пачаў занепадаць.

Падупалая гаспадарка.

2. Слабы, хваравіты.

П. здароўем чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падупа́лы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. падупа́лы падупа́лая падупа́лае падупа́лыя
Р. падупа́лага падупа́лай
падупа́лае		 падупа́лага падупа́лых
Д. падупа́ламу падупа́лай падупа́ламу падупа́лым
В. падупа́лы (неадуш.)
падупа́лага (адуш.)		 падупа́лую падупа́лае падупа́лыя (неадуш.)
падупа́лых (адуш.)
Т. падупа́лым падупа́лай
падупа́лаю		 падупа́лым падупа́лымі
М. падупа́лым падупа́лай падупа́лым падупа́лых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падупа́лы

1. прише́дший в упа́док;

2. захире́лый, ослабе́вший;

1, 2 см. падупа́сці

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падупа́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які трохі запаў, уваліўся. Коні як коні, брыгадныя рабацягі, з падупалымі лінючымі бакамі. Лось.

2. Які пачаў занепадаць. Падупалая гаспадарка.

3. Слабы, хваравіты. Падупалы здароўем чалавек. // перан. Паніжаны; паслабелы. Падупалы настрой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Старлы́ба ‘стары, ссівелы, падупалы’ (Барад.). Да стары з няяснай суфіксацыяй (< старлыга? як маталы́га і пад.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

захире́лый

1. зача́хлы, чэ́злы, сла́бы́;

2. (пришедший в упадок) падупа́лы; заняпа́лы; чэ́злы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)