падсве́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Падстаўка для свечкі ці свечак.
Медны п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
падсве́чнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падсве́чнік |
падсве́чнікі |
| Р. |
падсве́чніка |
падсве́чнікаў |
| Д. |
падсве́чніку |
падсве́чнікам |
| В. |
падсве́чнік |
падсве́чнікі |
| Т. |
падсве́чнікам |
падсве́чнікамі |
| М. |
падсве́чніку |
падсве́чніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
падсве́чнік м. подсве́чник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падсве́чнік, ‑а, м.
Падстаўка для свечкі ці свечак. Пасярэдзіне [століка] гарэла свечка, празрысты стэарын сцякаў на медны танканогі падсвечнік. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
подсве́чник падсве́чнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шанда́л, ‑а, м.
Уст. Падсвечнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жырандо́ль, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж. (уст.).
1. Падвесны фігурны падсвечнік для некалькіх свечак; люстра².
2. Фантан з некалькімі струменямі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кандэля́бр, -а, мн. -ы, -аў, м.
Падсвечнік для некалькіх свечак, а таксама падстаўка-свяцільня для электрычных лямп, звычайна ў выглядзе свечак.
|| прым. кандэля́бравы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сямісве́чнік, ‑а, м.
Падсвечнік для сямі свечак. Пасярэдзіне пакоя вісеў сямісвечнік. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ліхта́р, лыхта́р ’прылада для асвятлення — футарал са шклянымі сценкамі’ (ТСБМ, Гарэц., Касп., Мядзв., Растарг.; КЭС, лаг.), ’падсвечнік’ (Грыг., Нас., Шат., Шпіл.; Сл. ПЗБ; КЭС, лаг.; паўд.-усх., КЭС), ст.-бел. лихтаръ, лехтаръ, лыхтаръ, ляхтаръ ’ліхтар’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск. lichtarz ’падсвечнік’, якое ўзыходзіць да с.-в.-ням. liuhtaere, ням. Leuchter ’падсвечнік’ < liuhten ’свяціць’ < герм. *liuhta‑ ’ясны’ (Слаўскі, 4, 233; Чартко, Бел. лінгв. зб., 151; Жураўскі, Бел. мова, 62; Кюнэ, 72). Фасмер (2, 505) мяркуе, што насуперак Вінеру (63) пасрэдніцтва ідыш з’яўляецца неімаверным. Сюды ж ліхта́рня ’падсвечнік’ (Нас., Сцяшк.), ’ліхтар’ (Растарг.; паўд.-усх., КЭС), ’від ліхтара’ (паст., чыж., Сл. ПЗБ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)