падпару́чнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. падпару́чнік падпару́чнікі
Р. падпару́чніка падпару́чнікаў
Д. падпару́чніку падпару́чнікам
В. падпару́чніка падпару́чнікаў
Т. падпару́чнікам падпару́чнікамі
М. падпару́чніку падпару́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падпару́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. У царскай арміі: афіцэрскі чын, рангам ніжэйшы за паручніка, а таксама асоба, якая мела гэты чын.

2. У Войску Польскім і іншых арміях: воінскае званне малодшага афіцэра, а таксама асоба, якая мела гэта званне.

|| прым. падпару́чніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падпару́чнік м., воен., ист. подпору́чик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падпару́чнік, ‑а, м.

Чын афіцэра ў царскай арміі, які ішоў за чынам прапаршчыка. // Асоба, якая мела гэты чын.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

подпору́чик воен., ист. падпару́чнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)