падкідны́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
падкідны́ |
падкідна́я |
падкідно́е |
падкідны́я |
| Р. |
падкідно́га |
падкідно́й
падкідно́е |
падкідно́га |
падкідны́х |
| Д. |
падкідно́му |
падкідно́й |
падкідно́му |
падкідны́м |
| В. |
падкідны́ (неадуш.)
падкідно́га (адуш.) |
падкідну́ю |
падкідно́е |
падкідны́я (неадуш.)
падкідны́х (адуш.) |
| Т. |
падкідны́м |
падкідно́й
падкідно́ю |
падкідны́м |
падкідны́мі |
| М. |
падкідны́м |
падкідно́й |
падкідны́м |
падкідны́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
падкідны́, ‑ая, ‑ое.
1. Які падкідваецца ўверх. // Прызначаны для падкідвання чаго‑н. Падкідная дошка.
2. Уст. Які тайна падкідваецца. Падкідныя лісткі.
3. у знач. наз. падкідны́, ‑ога, м. Карцёжная гульня. Насупраць адной хаты.. [жандары] спыніліся, зайшлі ў яе. Там якраз чатыры хлопцы-кавалеры гулялі ў падкіднога. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)