падко́ваны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. падко́ваны падко́ваная падко́ванае падко́ваныя
Р. падко́ванага падко́ванай
падко́ванае		 падко́ванага падко́ваных
Д. падко́ванаму падко́ванай падко́ванаму падко́ваным
В. падко́ваны
падко́ванага		 падко́ваную падко́ванае падко́ваныя
падко́ваных
Т. падко́ваным падко́ванай
падко́ванаю		 падко́ваным падко́ванымі
М. падко́ваным падко́ванай падко́ваным падко́ваных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падко́ваны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. падко́ваны падко́ваная падко́ванае падко́ваныя
Р. падко́ванага падко́ванай
падко́ванае		 падко́ванага падко́ваных
Д. падко́ванаму падко́ванай падко́ванаму падко́ваным
В. падко́ваны
падко́ванага		 падко́ваную падко́ванае падко́ваныя
падко́ваных
Т. падко́ваным падко́ванай
падко́ванаю		 падко́ваным падко́ванымі
М. падко́ваным падко́ванай падко́ваным падко́ваных

Кароткая форма: падко́вана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падко́ваны, см. падкава́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падко́ваны,

гл. падкаваны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падкава́ны і падко́ваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад падкаваць (у 1 знач.).

2. у знач. прым.; перан. Разм. Дасведчаны, вопытны ў якой‑н. галіне ведаў. [Сяргей:] — [Скірмунт] падкаваны вораг... моцны і небяспечны! Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)