Пагарэ́лае

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. Пагарэ́лае
Р. Пагарэ́лага
Д. Пагарэ́ламу
В. Пагарэ́лае
Т. Пагарэ́лым
М. Пагарэ́лым

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пагарэ́лы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пагарэ́лы пагарэ́лая пагарэ́лае пагарэ́лыя
Р. пагарэ́лага пагарэ́лай
пагарэ́лае		 пагарэ́лага пагарэ́лых
Д. пагарэ́ламу пагарэ́лай пагарэ́ламу пагарэ́лым
В. пагарэ́лы (неадуш.)
пагарэ́лага (адуш.)		 пагарэ́лую пагарэ́лае пагарэ́лыя (неадуш.)
пагарэ́лых (адуш.)
Т. пагарэ́лым пагарэ́лай
пагарэ́лаю		 пагарэ́лым пагарэ́лымі
М. пагарэ́лым пагарэ́лай пагарэ́лым пагарэ́лых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пагарэ́лы

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
м. н.
Н. пагарэ́лы пагарэ́лае
Р. - -
Д. - -
В. - -
Т. - -
М. - -

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пагарэ́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які пагарэў, згарэў. Вот і разбураныя вуліцы, руіны пагарэлых дамоў. Лынькоў.

2. у знач. наз. пагарэ́лы, ‑ага, м. Тое, што і пагарэлец.

3. у знач. наз. пагарэ́лае, ‑ага, н. Тое, што згарэла ў выніку пажару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)